Our Light

As the day starts from the lonely evening

A beautiful sun was now shining

Forget the yesterday and face the beginning

And be thankful for all the blessing

She wakes up early in the morning

An alarm clock that tickling

An expert chef when she is cooking

And our light from the very beginning

We are proud and very lucky

To be in your position is not easy

Taking care of the five children daily

It’s you who makes us worthy

We won’t let you feel down

Doing our best to make your worries gone

Among all that exists, you are like a crystal

Our mother is our light, treating us so special

Daydreamer Part 2

Jane Alex's POV:
       Isang malamig na gabi. Mula sa aking silid, ay makikita ang mga kalat na damit, at mga pang-ayos sa mukha (make-up) at mga pang-pony sa buhok. Nakatayo lang sa haapan ng kama habang iniisip kung ano ang ayos na nais gawin. Hindi ko maintindihan kung anong meron sa gabing ito at pinapapaghanda nya ko ng ganito. Ilang saglit ang lumipas, napagdesisyunan ko na kung ano ang susuotin. Isang asul na bestidang hanggang tuhod ang haba at asul na sandals na ibinagay sa damit. Nilagyan ng konting make-up ang mukha at hinayaang nakalugay ang buhok. Humarap ako sa salamin upang makita ang kinalabasan ng pag-aayos. Hindi makapaniwala ang aking mga mata sa nakikitang panibagong itsura. Ito ang unang beses na nagsuot at naghanda ng ganito.
      Lumabas na ako ng bahay. Mula sa harapan ng aming bahay ay nakita ko ang isang lalaking nakatalikod, nakasuot ng isang puting tuxedo, puting pantalon at sapatos. Kinabahan akong bigla ng makita sya. Namalayan nya sigurong nasa labas na din ako kung kaya humarap na sya sa akin. Tumambad sa aking harapan ang kanyang mala-anghel na mukha. Ngumiti sya sa akin at ganun din ang ginawa ko. Lumapit sya sa akin at inilahad ang kamay nya. Humawak ako sa kamay nya at niyaya nya akong muli sa loob ng bahay namin. Lumapit sya sa aking mga magulang na noo'y seryosong nag-uusap sa may salas.

      "Tito, Tita... Hiramin ko po muna si JA. ^_^ wag po kayong mag-alala, ibabalik ko naman po sya ng buong buo." - JA boy
      "O sige. mag-iingat kayo ha." - Mama

      Muli kaming lumabas ng bahay at inalalayan nya hanggang sa makasakay sa kanyang sasakyan. May sarili na syang sasakyan at ako?  May sarili naman akong bahay. Yan ang mga pinag-ipunan namin mula sa aming pagtatrabaho. Ilang taon na din ang nakalipas mula ng makapagtapos kami ng pag-aaral at nakahanap ng magandang trabaho. Ang lahat ng ito ay labis naming ipinagpapasalamat sa MayKapal.
      Sa loob ng sasakyan, tahimik lang kaming pareho. Nakatuon ang mga mata sa magagandang ilaw na makikita sa labas ng sasakyan. Nararamdaman ko ang tibok ng puso ko, sa sobrang bilis pakiramdam ko ay lalabas na ito.  Subalit sinabi ko sa isipan na hindi dapat makita ni JA ang kabang ito kung kaya ginawa ko ang lahat para ipakitang natural ang aking kinikilos. Hanggang sa mga oras na nasa byahe kami, hindi ko alam kung anong meron, kung bakit kailangan ganito ang bihis namin. Habang diretso lang ang tingin ko, nakaramdam na naman ako ng kaba. Napatingin ako sa tabi ko at nakitang nakatingin sa akin si JA. Haaay... Tingin pa lang nya kinakabahan na ako. Nanghihina ang mga tuhod ko sa tuwing tumitingin sya sa akin. Ngumiti sya sa akin at hinawakan ang aking pisngi. Nagulat ako sandali sa ginawa nya pero ngumiti na lang din para hindi nya mahalata. Bumalik na syang muli sa pagmamaneho.
      Sa buong byahe na magkasama kami, hindi ko maiwasang ngumiti sa hangin. Sobrang saya ko ngayon. Kahit wala pa namang magandang nangyayare, sobrang nasisiyahan na ko. Makita ko lang sya, buo na ang araw ko, paano pa kaya kung nakakasama di ba? Walang kapantay ang kasiyahan na ito. Ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong kaba at kasiyahan sa taong pinakamamahal ko. Ipinikit ko ang aking mga mata para makausap ang sarili tungkol sa kasiyahang ito at hindi ko na namalayan ang pagkakatulog.
       Makalipas ang ilang oras, nakaramdam ako ng isang kamay na inaayos ang mga buhok na nakaharang sa aking mukha. Ayoko munang imulat ang mga mata, sapagkat parang panaginip lang ang lahat. Subalit ang sunod nyang ginawa ang nakapagpagising sa akin bigla. Hinalikan nya ako sa noo. Tumambad sa akin ang napakasaya nyang mukha, dahilan para mapangiti ako ng sobra.

Daydreamer Part 1

Alex’s POV:
October 21, 2012, ang araw ng aming pagkikita. Mula sa aming bahay, patungo sa isang napakalayong lugar. Maraming hindi pamilyar na mukha ang aking nakasalamuha ng araw na iyon. Hindi pamilyar sa lugar sapagkat galing sa isang probinsya. Hindi gamay ang takbo ng buhay sa bagong paligid na ito at ang uri ng mga taong naninirahan dito. Puno ng kaba sa unang pagkakataon ng matuntong ng aking mga paa ang nasabing lugar. Puno ng napakaraming bagay na makukulay, iba-iba ang hugis at ang mga tao sa paligid ay iba-iba rin, may malungkot, masaya, nag-iisa, mag-asawa, magkakaibigan, at marami pang iba. Naupo ako sa isa sa mga bakanteng upuan. Malayo ang tingin, na wari’y nililipad na ng hangin ang isipan, at sa ilang saglit, isang mukha ng lalaki ang nabuo sa imahinasyon. Hindi ko namalayan ang nabuong ngiti sa aking labi.
Ang lalaking iyon, gusto ko sya, gustong gusto. Halos kalahating taon na kaming magkakilala sa mundo ng teknolohiya. Kahit papano masaya ako na nakilala sya. Wala akong pinagsisisihan sa mga bagay na namamagitan sa amin. Mali kayo ng iniisip. Magkaibigan na lang kami. Minsan na kaming nagkaroon ng relasyon pero hindi na itinuloy dahil sa masaklap na dahilan, hindi pa kami nagkikita o nagkakasama. Paano nga ba magiging makatotohanan ang mga bagay na ito kung never naming nakita ang isa’t isa sa personal? Pero sa tinagal-tagal ng lumipas na panahon, kinaya kong maghintay ng darating na pagkakataon para makita sya. Kahit bilang kaibigan lang, gusto ko syang makita at makasama kahit saglit lang. kahit saglit lang. Never akong humiling noon ng para sa sarili ko, pero ng dumating sya, isa na sya sa hinihiling ko kay God. I don’t want to have any connection to other guys except him. I only want him. Am I that selfish for asking him as my … oh well, I don’t know.
Then, this is the time He gave. As I stare the blue sky, I never noticed a guy who sits beside me. naramdaman kong tumingin sya sa akin, pero heto ako nakatingin pa din sa mga ulap, nakangiti pa din, at unti-unting lumaglag ang mga luha mula sa mga mata. Naramdaman ko na lang na pinunasan nya ang mga luhang iyon.
“wag ka ng umiyak. Andito na ako. ?”
Tumingin ako sa kanya. Bigla ko syang niyakap. Hindi ko mapigilan ang pagdaloy ng luha. Ang saya… sobrang saya ko… umiiyak ako sa sobrang saya… nagkatotoo na ang hinihiling ko… niyakap nya din ako at sinabing:
“tahan ka na. ayokong makitang umiiyak ka. Halika na mamasyal tayo. Ako nga pala si John Alexis.”
Bumitaw ako mula sa pagkakayakap, at muli nyang pinunasan ang aking mga luha. Ngumiti ako sa kanya at:
“Jane Alex. ^_^ ”
Nagsimula kaming maglakad-lakad. May space sa pagitan namin, pero ilang saglit lang nawala yun dahil sa paglapit nya sa akin at hinawakan ang aking kamay. Eto ang araw na matagal ko ng hinihiling kay God at eto rin ang pakiramdam na matagal ko ng gustong maranasan. Masaya kaming pareho. Matapos ang ilang buwang paghihintay, heto kami’t magkasama na. Sa aming paglalakad, may nadaanan kaming isang simbahan, niyaya ko syang pumasok doon. Taimtim akong nagdasal. Ipinagpasalamat ng buong puso ang araw na ito. Muli, hindi ko na naman napigilan ang sarili ko, ang mga luha ng kasiyahan ay dumaloy na naman habang nakapikit ang aking mga mata at nagpapasalamat sa pagdinig ng aking kahilingan. Nang makatapos ako ay naupo muna sandal. Nagulat ako ng bigla nya kong yakapin.
“ang panget mo. Ang iyakin mo pa. bakit ka ganyan? Diba sabi ko andito na ako kaya hindi kana dapat umiiyak.”
Ngumiti ako at niyakap na din sya. Kahit na nilait nya ako bago sya magdrama. Maya-maya’y lumabas kami ng simbahan at muling namasyal. Ginawa namin ang mga bagay na ginagawa ng isang magkasintahan kahit na hindi naman kami. Sabay kaming kumain, nanood ng sine, nagkantahan sa videoke, sumakay sa iba’t ibang rides, at umupo sa tabi ng dagat para makita ang paglubog ng araw. Sa tuwig masaya ang tao, ang bilis lumipas ng oras.
Medyo dumidilim na ang paligid, naisipan na naming umuwi. Muli kaming naglakad, masayang nagkukwentuhan nang biglang may umagaw ng bag ko. Nahawakan ko naman sa braso ang kumuha ng bag ko at sinubukang bawiin ito sa kanya. Nakialam na si JA sa pangyayari, hinawakan nya sa kwelyo yung lalaki at sinuntok ito. Pinalayo nya ako dahil ayaw nyang madamay ako, subalit mula sa aking kinatatayuan, nakita kong naglabas ng patalim ang lalaki. Akmang sasaksakin na nya si JA pero nakalapit agad ako’t naprotektahan sya. Nagulat silang pareho sa nangyari. Ako ang nasaksak. Ako ang duguan. Napaluhod ako sa sobrang sakit. Samantala, tumakbo na palayo ang lalaki at iniwan na ang bag ko. Unti-unti akong nawawalan ng malay, pero nakita ko ang mukha ni JA na puno ng pag-aalala. Napapikit na ako at naramdaman na lang na buhat nya ako. Wala akong namamalayan sa mga nangyayari sa paligid ko ng oras na dalhin nya ako sa hospital, ang tanging naglalaro sa isipan ko ay ang mukha nya. Ang mga pangyayari sa buong araw. Ang pakiramdam na sobrang saya ko. Nang mga oras na yun, feeling ko nakatulog lang ako habang nakasandal sa kanya. Parang nasa langit kami pareho, walang oras na inaalala, walang ibang taong pumupuna, parang kami lang ang nasa mundo ng araw na ‘yon.
Makalipas ang ilang oras, naramdaman ko ang sakit sa aking tyan at sa kamay, pati na rin ang mabigat na kung anong bagay na nakapatong sa isa kong kamay. Minulat ko ang aking mga mata, at nakita ko ang ulo nya na nakapatong sa kamay ko. Nakatulog sya sa pagbabantay sa akin. Tumingin ako sa paligid at narealize na nasa hospital na pala. Bigla syang nagising at tumingin sa akin. Nagulat ako sa mukha nyang medyo basa pa dahil ng luha. Ang lalaking ito, hindi ko akalaing marunong palag umiyak. Nginitian ko sya, at hinawakan ang mukha nya. Ang saya naming kanina ay napalitan ng kalungkutan dahil sa nangyari. Minabuti nyang bumili na muna ng pagkain, at habang nasa labas sya, tinawagan ko ang Tito Denis para ipaalam ang nangyari sa akin at pagtakpan ako sa aking mga magulang. Nakabalik na si JA at inalalayan ako sa pagkain. Maya-maya dumating naman sina Tito at ang asawa nya. Labis silang nag-aalala para sa akin, subalit nginitian ko lang sila at sinabing ok lang ako. Tumingin naman ako kay JA at:
“uwi kana JA. Palit kana ng damit. Ang dumi mo na oh.”
“ayoko. Ditto lang ako sa tabi mo. Sorry hindi kita napagtanggol kanina.”
“ano ka ba naman. Ok lang yun. Ang mahalaga ok ka. Magiging ok lang naman ako e. wag kana mag-alala ok? Andyan na din naman sina Tito sila na bahala sa akin. Hindi pwedeng hindi ka uuwi, baka magalit si mama mo.”
“p-pero… gusto kong bantayan ka.”
“ang kulit mo talaga. Wag ng magpero, ok lang ako. Pwede ka naming dumalaw bukas e.”
Hindi na nya nagawa pang umangal, kung kaya inayos na nya ang gamit nya para makauwi. Nang papatalikod na sya, hinawakan ko ang kamay nya, tapos niyakap naman nya ako. At bumulong ako:
“maraming salamat JA. Sobra mo kong pinasaya. Ngayon ko lang naramdaman ang ganito. Maraming salamat talaga. Mag-iingat ka palagi ha? Oh sya uwi kana.”
“I love you…”
Ngumiti ako sa kanya ng madinig ‘yon. At lumabas na sya ng kwarto ko. Habang abala sina Tito sa pakikipag-usap  sa magulang ko, muling pumikit ang aking mga mata. At sa muling pagmulat ko, nasa isang paraiso na ako. Punong-puno ng makukulay na bulaklak ang paligid. Tuwang tuwa ako sa ganda ng aking nakikita. Sa aking paglalakad ay may nakita akong isang salamin na kasing laki ko na nakasandal sa isang puno. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Subalit sa ilang saglit, iba na ang pinakikita ng salamin. Nakita ko ang sarili kong nakahiga sa kama, may mga doctor at mga nurse na nakapaligid, lahat sila nagmamadali at kung ano-anong ginagawa sa akin. Saka ko lang narealize na wala na pala ako at ang paraisong nakikita ko ngayon ay ang dating langit na malimit kong tinititigan ng nabubuhay pa. napaluhod ako sa aking mga nakita. Muli, umiiyak na naman ako. Umiling ang doctor at sinabi kina tito na wala na ako. Ang sakit. Naiwan kong bigla ang mga taong nagmamahal sa akin lalo na si JA. Ilang saglit, ipinakita naman ang pagdalaw ni JA sa hospital. Nakita ko ang panlulumo nya, ang kalungkutan sa mga mata nya ng malamang wala na ako. Tumakbo ako papalayo sa salamin at umaasang may makakasalamuhang tao o anghel sa paraisong iyon. Mula sa taas ay lumabas ang isang anghel at inilahad ang kamay sa akin wari’y sinasabing sumama ako sa kanya.
“hindi muna ako sasama sayo. Pakiusap po. Parang awa mo na. Gusto kong makita si JA. Gusto kong mamaalam bago sumama sa ‘yo. gusto ko syang makausap ulit kahit sa panaginip lang nya. Please po…”
Sa sobrang pagmamakaawa ko sa anghel ay napapikit ako. At sa muling pagmulat ng mata ko, kaharap ko ang isang JA na sobrang lungkot. Habang nakatungo sya, lumapit ako’t ipinatong ng kamay sa balikat nya. Nagulat ako ng iangat nya ang mukha, hindi sya makapaniwala sa kanyang nakikita. Nagsimula na naman akong umiyak at sinabing:
“JA, sorry ah. Hindi na ko nakapagpaalam sa ‘yo personally. Hindi ko naman kase alam na magkakaganito. Sorry, naiwan kita agad. Sorry, wala ng next time para muli tayong mamasyal. Sorry, sorry… pinagbigyan lang talaga ako ni God. Saglit lang kita nakasama. Pero kahit ganon, wala akong pinagsisisihan. Salamat sa pagmamahal at pagpapasaya ng araw-araw ko mula ng magkakilala tayo. Mag-iingat ka palagi ha. Mamimiss kita ng sobra-sobra.”
“wag kana umalis. Dito ka lang. walang magpapatahan sayo pag umiiyak ka. Wala na akong kukulitin. Gusto pa kitang makasama. Please dito kana lang… wag mo naman akong iwanan.”
“JA, kahit hindi mo na ko makita o makasata o makausap, tandaan mong babantayan kita. Kahit anghel na ako, mananatili ako dyan sa tabi mo. Pwede mo kong kausapin kahit anong oras at kahit nasaan ka pa. tandaan mo lang na mahal na mahal kita at di ko hahayaang mawalay sayo. Kahit di mo ko nakikita, sasamahan pa din kita.”
“mahal na mahal na mahal kita. Bakit kase ganito ang kapalaran natin? Mamimiss kita ng sobra. Si God naman ang kasama mo diba? Kaya di na ako masyadong mag-aalala.”
Habang yakap namin ang isa’t isa, unti-unti na akong nawawala, hindi ko na sya mahawakan, hanggang sa hindi na nya ko nakikita. Nakakalungkot. Wala akong magawa. Ang sakit magpaalam sa isang taong hagya mo na nakasama. Naiisip mo kung gaano pa kadami ang pwede nyong maging moment pero dahil  sa nakatakda, hindi na ito mangyayari.
Iminulat ko ang aking mga mata. Napatingin sa paligid, saka ko napagtantong panaginip ang lahat. 3pm ako nagising, lumuluha dahil sa napanaginipan. Haaays… Sana hindi yun magkatotoo.

Boredom

Wind blows freely
To the face of lonely

Her eyes were staring

From the lights glaring

Thought of nothing
As music starts playing

Her ears were listening

And her mind was singing

She sits in the floor
Trying to composed a song

But she laid her head in the wall

And now made this poem

That's what boredom made
When she stays awake

Sleeping cannot be take

So writing is all she made

Way Back When

What makes some people important?

Is not just the happiness that you feel when you meet them but, it’s the pain you feel when you miss them.

People do change, time goes pass by, but the feelings I kept in my heart never changed. Maybe I may stop doing crazy things but it doesn’t mean I forget you or not love you; I’m just tired of pretending that I can stay cool as what you are expecting for. I’m just tired of showing but I’m not tired of loving you. Loving you is the only thing I can do whether you like it or not. Even you push me away; still my heart belongs to you. I don’t even care if they call me martyr, I just can’t help myself from falling in love to you. Will you accept me in the end? I’m willing to wait even if it takes forever.

Ry’s POV:

                It all started with a joke. Hindi ko naman akalaing tototohanin ko. Ang alam ko lang sa bawat araw na lumilipas, mas lalo akong nahuhulog sa patibong na ginawa ng mga kaibigan namin.

                By the way, I’m Ry. A guy who falls in love to a girl who act like a boy, but I know beyond her action is a kind-hearted girl hiding inside. She is a precious gem I’m taking care of.

                I was a third year high school student that time. Palagi ko syang nakikita pero never kong pinansin. Malimit kaming magkasalubong sa may hallway. Nagkakatinginan kami minsan, pero hindi kami nagbabatian. We’re both stranger to each other. May mga babaeng niligawan ako, pero bigo ako palagi. Maghihintay ako ng matagal, pero in the end pinaasa lang ako.

Until I meet someone, I thought sya na talaga. She was my first love. Lahat ng panunuyo ginawa ko na, alam kong first timer ako pero naging totoo naman ako sa kanya. Hindi ako ang first love nya. Hindi ko nga alam kung pang-ilan ako e. Pero kahit naman ganon ang nangyare, minahal ko pa din sya. I thought totoo din yung mga pinakikita nya sa akin. Sinagot nya ako. Ilang buwan pa lang kami nun, saka lang sya umamin na mahal pa nya yung ex nya. Ano pang silbi ko? I let her go.  Masakit? Oo, sobrang sakit. Hindi ko alam kung paano ako nakatakas sa sakit na yun. Hindi ko alam kung paano ko natulungan ang sarili ko. Sa tuwing makikita kong masaya sya sa ex nya, naiinggit ako kasi hindi ko sya napasaya ng katulad nun.

Hanggang isang araw, nakasalubong ko ang isang kaibigan, may iniabot sya sa aking cellphone number. I saved it in my phone. I wonder why she gives that number. Hindi ko naman kilala. Pero bakit ba ko nagpapakatangang mag-isip ng ganito, e pwede ko naman itanong sa kaibigan ko.

It was Saturday afternoon when I received a text from my friend who gives Anel’s number. Yeah, Anel is the owner of that number.

1 message received

From: Karen

                Oy pare! Tx muna ung # na binigay ko sayo.

Bagong gising sya ngayon. Hehe. Nagtext na saken. Goodluck. =)

                I just ignore Karen. But then, parang may sariling isip ang mga daliri ko. Nagtatype na ko ngayon, mang-gu-goodtime ako pero magpapakilala naman sa totoong pangalan.

To: Anel

Hi! Kumusta ang tulog?

Message sent…

Napatitig ako for a while sa screen ng cellphone ko. Magrereply kaya sya? Sana magreply para naman may makulit ako. Maya-maya lang may nagtext na naman sa akin.

From: Anel

Huh? Paano mo nalaman?

Kita mo ba ko? Ska, cno ka?

                Natawa naman ako sa text nya. Siguro tumitingin na ‘to sa paligid nya para mahanap ako. Paano ba namang hindi, e ikaw ba namang itext tapos alam na bagong gising ka. Hahaha. At eto ang naging conversation namin sa text:

Ako:Wala lang. hula ko lang. aq nga pala c Ry.

Anel:Who’s Ry? Pano m nakuha # ko?

Ako:Ry, 3^rd year, sa kabilang building ung room nmen. Section B. ikaw b ung section A? my nagbigay lng ng # mo.

Anel:Ah ok.humanda saken ung nagbigay sayo ng # ko.

Ako:Hala! Galit? Wag ganyan, papanget ka.

Anel:HEH! Matagal na kong panget. Tss. May kailangan kaba saken?

Ako:Ano kase…ahm…gusto ko lang makipagkaibigan. Pwede ba?Sori na. di ka nmn panget e

Anel:Ok, friends. Xenxa natarayan kita.hehe.my magulo lang akong katabi kaya napadamay kpa. Sori din.  =)

                Mula ng araw na ‘yon palagi na kaming nagkakatext. Masaya. Ang saya nya palang kaclose kahit sa text man lang. Ang bait pati nya, hindi sya namimili ng kakaibiganin. Basta may lumapit sa kanya, tinatanggap nya. Pagdating ng Monday, excited akong pumasok. Gusto ko syang makita. Hindi ko alam kung bakit sumaya ako bigla at naexcite ng ganito. Simple lang naman yung naging usapan namin sa text e. At dahil palipat-lipat kami ng room bawat subject, malaki ang chance na magkasalubong kami. This time, babatiin ko sya. Tapos na ang first period, lumabas agad  kami ng tropa ko, kinuwento ko sa kanila si Anel. Habang naglalakad pababa ng hagdan, malayo pa lang nakikita ko na sya. Nakangiti sya kasama ang mga kaklase nya. Nakita kong naghaharutan sila, tawanan, tapos sinuntok nya bigla yung kasama nyang lalaki saka tumawa. Ano ba yan! Baliw na ata tapos parang amazona pa.

Toper:pardz! Tunaw  na.

Magic:oo nga pardz. Tingnan mo parang lalaki kumilos.

Toper: aba pardz! Galaw-galaw, baka mastroke.

Ako: h-ha? Anong sinasabi nyo?

Magic:nakanakz! May tama kana ata kay Anel ah. Nakita mo lang di ka na makagalaw jan. humanda ka pardz mukang amazona yang magiging gf mo.hahahaha

Ako:anong pinagsasabi mo? Baliw mo pardz! Di ko pa naman nililigawan gf agad.

Toper:aba… hindi pa daw oh, HINDI PA. ibig sabihin may balak. Hahaha

                Sila ang mga bestfriend ko. Advanced masyado kung mag-isip. Pero bakit nga ba ko natigilan kanina? Haaay, hindi ko din alam. Naglakad na ulit kami, malapit na sya sa amin, makakasalubong ko na sya, kaso biglang bumalik sa room na nilabasan nila, may naiwan ata. Haay ano ba yan. Akala ko naman makakasalubong ko na. napayuko na lang ako, hanggang sa makarating sa tapat ng room. Nasa may corridor na ako nang may nakasalubong na babae, di ko alam kung sino kase nakayuko pa din ako. Teka, bakit ganon? Kahit saang side ako pumunta, dun din sya. Para kaming nagpapatentero. Tsk! Naaasar na ko. Tiningnan ko kung sino yung babae at…

O.O - ako

s-si… A-Anel.. napatigil ako bigla. Hindi ako makagalaw. Tumingin sya sa akin at…

^__^ - anel

Totoo ba ito? Nginitian nya ko? Teka, panaginip lang yata to e. nasan na ba mga kolokoy kong kasama, bakit naiwan ata ako dito mag-isa. Pero… ngumiti talaga sya. Sabi ko pa naman ako ang unang babati sa kanya kaso… haaaays…

Toper: pardz!! Haha… nakakatawa ka kanina. Nakikipaglaro ka ng patentero dun sa babae. Tapos natulala ka lang sa kanya, hahaha… si anel pala yun. Hindi kana nahirapan batiin sya, kaya lang baliktad pare. Ikaw pa yung nangitian. Hahahahaha

Ako: =__= sige tawanan mo lang ako. Tara na nga umupo.

                Haaays, mula ng mangyare ‘yung insideteng yon, tumitingin na ko sa dadaanan ko. Aba, nakakahiya kaya pag naulit yun. Buti na lang talaga mabait si Anel, malayong malayo sa text na natarayan ako. Lumipas pa ang mga araw, nagkakangitian kami pero wala pang pormal na pagpapakilala pero mukha namang kilala na nya na ako yung nakakatext nya. Ok na siguro kahit di ako magpakilala mismo sa kanya, saka sinasabi ko naman sa kanya sa text na ako yung nakakasalubong nya minsan at ngumingiti sa kanya.

                After 2 weeks, I really enjoyed texting her. Nagkakausap na din kami minsan, though nahihiya ako pero sige pa din. Basta kasama ko yung dalawang kolokoy nawawala ang hiya ko. Then, walang klase ang mga 3^rd year for some reason, nakita ko sya kasama ni Karen at ng mga classmate nito. Si Karen is 3^rd year din, section D nga lang at etong klase nila ang kasama ni Anel ngayon. Nakaupo sila sa may gym, take note, sa semento mismo. Haays, ang simple talaga ng babaeng ‘to. Wala man lang arte sa katawan. Unlike other girls na may make-up, may mga accessories na mamahalin, at maarte. Ibang iba sya. Sobrang plain at natural  nya. Masasabing totoong tao talaga.

[So alien pala yung iba?hahahah]

                Lumapit kami ng mga bestfriend ko sa kanila. Malayo pa lang tinawag na kami ni Karen at pag lapit namin pinaupo nya kami sa tabi ni Anel. Medyo nahihiya ako, pero hindi ko pinahahalata. Ngumiti na naman sya sa akin. And I can’t help myself from smiling sweetly. Kinakabahan ako masyado ngayon. Hindi ko maintindihan, basta pag malayo pa lang natitigilan na ko tapos pag palapit na sa kanya sobrang kabado na ko. Haaays, anong ibig sabihin nito?

Anel: ui! Kaw pala yung nagtetext sa akin. Hehe

Ako: ah, oo e. hehe

Anel: ikaw ha! Stoker kaba? Bakit alam mong bagong gising ako nun?

Ako: ha? Wala naman. Nagkataon lang na tama ang hula ko.

Karen: ahemm…

Toper: anel, kinakamusta ka nga pala ni pardz. Hihi.

Anel: oh? E bakit parang kinikilig ka toper? haha

Lahat: hahahahahahaha

                Baliw din palang bumanat ‘tong babaeng to. Nakakatawa sya. Ang sarap pakinggan ng tawa nya. Infairness, malakas syang tumawa. Sa lahat ng kasama namin, tawa nya ang nangingibabaw. Pero kahit ganun, mas lalo akong natutuwa sa kanya. Hindi sya nahihiyang tumawa ng ganon kahit alam ng iba nakakaturn-off daw sa babae yung malakas tumawa. Para sa akin hindi naman sya nakaka-turn off e. nakakatawa pa kamo.

                Lumipas pa ang mga araw, at lalong nagiging masaya ang mga nangyayari hindi lang sa buhay ko kundi pati mga tao sa paligid ko. Ngayon, magkakasama naman kami ng mga kaklase ko, nagbibiruan, nagtatawanan, at naghahabulan pa yung iba. Wala na naman kasing klase hanggang sa mag-uwian kaya ganito kami. Madaming tao sa gym, naghihintay lahat na mabuksan ang gate. Napatingin ako sa part kung saan una kong nakatabi sa pag-upo sa gym si Anel, at nakita ko sya dun kasama ulit ang mga kaklase ni Karen. Nakakapagtakang mas close sya sa ibang section kesa sa mga kaklase nya. Anyways, lumapit kaming tatlo sa kanila, as usual tumabi ulit ako sa kanya. Napansin naman ng mga kaklase ko na nagkakasiyahan kami dun kaya nagsilapitan sila at nakiupo na din. Bumuo kami ng isang malaking bilog para magkakaharap kaming lahat. Napansin ko naman na close din pala sa section namin si Anel, andami nyang kakilala at yung ibang mga bago sa paningin nya nakaclose din nya agad kase binibiro sya ng mga ‘to. Hindi na ko magtataka kung dadating ang panahon na madaming magmamahal sa kanya. Napapatawa ko din sya kung minsan. And aminado akong hindi malayong mahulog ako sa kanya. Nabuo ang tropa ng dalawang section dahil kay Anel. Ewan ko ba, sya lang nakikita kong dahilan kung bakit nagkasama-sama kami. Sobrang gaan ng loob namin sa kanya.

Hindi ko pa nga pala nasasabi sa inyo, nasa higher section si Anel. Oo, section A sya. At sa lahat ng tao sa section nila, sya lang ang nakikihalubilo sa amin minsan kasama nya yung pinsan nya pero madalas sya yung nakakasama namin.

Araw-araw akong umuuwing masaya dahil siguro sa kanya. Walang araw na hindi ko sya nakikita at nginingitian. Hanggang isang araw, narealize kong I’m fallen for her. Mabilis masyado pero madali kasi syang mahalin. Naglakas loob ako kahit sa text man lang masabi ko ‘to. Kaya nung gabi, tinext ko sya. Good thing may load sya.

Ako: pwede ba tayong mag-usap sa tx ngayon ng seryoso?

Anel: aysus… bakit kaya? Nakakakaba ha. Peo sige.

Ako: my sasabihin ako sayo.

Anel: ano?

Ako: pwede ba kitang ligawan?

Anel: joke yun? Hahaha…

Ako: seryoso. Hindi ako nagbibiro.

Anel: ah.. ganun? Ano.. wag ako..

Ako: basta liligawan kita sa ayaw at sa gusto mo.

                The next day, parang walang nangyari. Walang nagbago sa pagtrato nya sa akin. Tanghali noon, kami ang sunod na gagamit sa room na nilabasan nila, nakasalubong namin syang mag-isa, naiwan sya ng mga kasama nya. At dahil may kasama akong kolokoy, hinarang nila si Anel, tutulungan daw nila akong sabihin yung magic word. Haay naku, mga bugok talaga. Nakita ko na sya. Mejo nagmamadali, kaso hinarangan na sya ng mga bestfriend ko.

Toper: oy pardz!

Anel: oh pardz! Anong meron?

Magic: may sasabihin lang daw c papa sayo.

Anel: ano yun Ry?

Ako: a-ano… ahmm… a-

Toper: ako na nga magsisimua. I-

Magic: l-lo-lov-…

Anel: huy! Pwedeng mamaya na? malapit na magsimula ang klase namin. Sa 2^nd floor pa punta ko. Mga kumag na to.. hindi nmn ata importante.

Toper: pardz mamaya kana pumunta dun. Dipa kami tapos.

Anel: pardz, mamaya na lang talaga pwede? Buti kayo jan lang room nyo. Maawa kayo sa akin, tatakbuhin ko pa oh. Layo pa.

                Bago pa ulit kami makaangal nakaalis na sya, at take note, tumakbo nga sya. Ang kulit nya talaga. Hehe. As usual palpak kami. Napabulong na lang ako sa sarili ko ng ‘I LOVE YOU ANEL’.  Haays.

                Pagdating ng hapon, nasa harap kaming tatlo ng room nila at iniintay sya. For the first time, sasabayan ko syang pauwi. Kahit mas malayo ang bahay namin kesa kanila, ok lang na hintayin ko sya mahalaga sabay kami. Maya-maya lang lumabas na sila. May mga kasabay sya pauwi pero pinahuli nila kami ni Anel. Nakaramdam ata ng something, hehe. Samantalang yung mga bestfriend ko aba mukhang nakabingwit ng chicks. May paakbay-akbay pang nalalaman. Gusto ko din akbayan si Anel kaso baka naman masapok ako nito. Mukha naman kasing hindi ‘to nagpapahawak ng basta-basta. Pero ok lang,  nirerespeto ko sya kaya dapat lang na wala akong gawin sa kanya ni hawak sa buhok nya. Hehe. Nakita ko na syang sumakay sa tricycle kaya panatag ang loob kong makakauwi sya ng maayos.

                Nagpatuloy lang ako sa ganong gawain, kulang na nga lang ako ang maghatid sa kanya pauwi. Pero syempre hindi pwede yon. Isang araw naisip kong ako ang magbayad ng pamasahe nya pag umuuwi ng di nya nalalaman na sa akin galling yun. At ang tumulong sa akin ay c Kaye, pinsan nya at lagi nyang kasabay pauwi. Sa kanya ko hinahabilin si Anel sa oras na nagkakahiwalay kami pauwi. Napapraning na nga daw ako sabi ni kaye, kasi naman kulang na lang daw e patirahin ko sya kina Anel para lang mabantayan. Isang linggo kong ginawa yung sa pagbabayad ng pamasahe nya, tumigil lang ako ng kausapin ako ni Kaye na nakakahalata na si Anel. Sunod kong ginawang move ay ang pagloload sa kanya. Nung una ok lang sa kanya. Pero habang tumatagal nagagalit na sya kaya tinigil ko na din. Ano ba yan, hindi na nga sya ang nagagastusan e. gusto ko lang naman e makatext sya. Pero dahil mapilit, hindi ko na sya niloloadan. Kapag uwian naman at madami syang bitbit na mga libro, kinukuha ko sa kanya kaya lang nagagalit sya pag ginagawa ko yun. Kaya naman daw nyang dalhin yun. Haaays, ano pa nga bang magagawa ko. Hindi ko na alam kung paano manligaw. Nabobobo ako ngayon sa kanya.

                Nakaabot sa isa nyang pinsan ang balitang nanliligaw ako kay Anel. Si Arvin, kaklase sya ni Karen, hindi ko alam na close pala sila ni Anel. E halos tropa ko na din si Arvin e.

Arvin: Ry! (inakbayan nya ko), alam ko na ang ginagawa mo kay pinsan Anel. Ang akin lang wag mong lolokohin ang pinsan ko ha. Ako ang makakalaban mo pag ginawa mo yun. Bubugbugin kita talaga.

Ako: hehe. Hindi ko naman gagawin yun noh. Malinis ang intension ko kay Anel.

Arvin: mabuti ng nagkakaintindihan tayo.

                Maya-maya lang, nagpatawag ng meeting ang principal. Nagpunta kaming lahat sa may session hall, as usual sa tropa ng 3-B at 3-D sumama si Anel. Nakasalubong namin si Arvin at inakbayan kaming dalawa ni Anel. Ano kayang binabalak nito.

Arvin: insan di mo sinasabing boyfriend mo na tong loko na to.

Anel: e hindi naman talaga. Sino ba nagbalita nyan sayo? gigilitan ko ng leeg.

Arvin: haha…wala naman nadinig ko lang sa tabi-tabi. Nga pala kelan mo pa to sasagutin? Maawa kana oh, namamayat na sa panliligaw sayo. haha.

Anel: yaan mo sya. Hmmp!

Arvin: uh-oh… goodluck sayo pre. Mukang mahihirapan ka dito.

Ako: goodluck talaga.

                Ok lang mahirapan nuh. Ang mahalaga may mapatunayan. Halos mag-iisang buwan na din pala akong nanliligaw sa kanya. Hindi ko namalayan na ganun na pala agad ang nakalipas, parang kelan lang di ko pa sya kilala tapos ngayon eto ako nanliligaw na sa kanya.

                Isang araw non, nagkayayaan ang mga kaklase kong maggala. Kaya napagkasunduang magha-hiking ang lahat. Kanya-kanyang dala ng pagkain, pati na din mga camera para sa picture taking mamaya pagdating sa lugar. Masyadong malayo ang lakarin namin bago makarating sa lugar. May mga malalaking baton a dadaanan at kailangan pa ng aalalay para hindi masugatan sa pagtawid doon. Nasa unahan ko lang si Anel, gusto ko syang alalayan, hahawakan ko na sana ang kamay nya, kaso humarap sya sa akin at sinabing:

                “ok lang ako. ^_^ salamat na lang sa pag-alalay.”

                Hindi na ako nagpumilit bagkos ay nanatili na lang sa likod nya, para in case may mangyari matutulungan ko sya agad. Nang makarating kami sa lugar ay nagsiupo kami sa buhangin. Nakatingin kaming lahat sa falls maliban kay Anel na nakatingin sa mga ulap. Nakangiti sya habang nakatingin doon. Nakakarelax syang pagmasdan. tumayo sya at humiwalay sa amin. naupo sya sa malaking bato at tumingin sa paligid nya. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isip nya ng mga oras na yon. Lumapit ako sa kinauupuan nya at nanatiling nakatayo sa baba ng bato. Napansin nya ako kaya ngumiti sya tapos tumingin naman sa falls.

Anel: oh, bakit nakatayo kapa din jan? upo ka dito. Masyado kang nagpapatangkad e.

Ako: ah hindi naman. Sige paupo ako sa tabi mo. Ok lang?

Anel: oo naman nuh. ^____^

                Magkatabi lang kami pero nakakaramdam ako ng saya at kaba. Ang ganda ng view sa lugar na ‘to. Pero wala ng mas gaganda pa sa mga ngiti nya. Maya-maya nakarinig kami ng sigawan.

Toper: ayiiiii… nagsosolo yung dalawa dun oh.

Kren: mommy anel at daddy ry, pasama naman sa inyo. Iniiwan nyo ang anak nyo dito e.

Magic: ano kaba kren! Panira ka lang ng moment nung dalawa, dito kana lang.hahaha

                Tumayo bigla si Anel at lumapit sa mga kaklase ko. Tumabi naman sa akin yung mga kolokoy para makichismis. Mga bading talaga to. Haha. Biro lang. si Kren, classmate ko sya, tinawag nya akong dadi mula ng malaman nyang nililigawan ko si anel. naging masaya naman ang bonding ng klase namin kasama si Anel.

                Sa pagdaan pa ng mga araw, biglang nag-iba ang ihip ng hangin. Hindi ko na sya masyadong tinetext sabi nya kase hindi na muna sya magloload. Magpapamiss siguro yun sa akin. Hay naku. Effective ha. At dahil wala pang pasok ngayon, ang boring ng araw ko, ang bagal ng oras. Gusto ko na ulit pumasok para makita sya.  Maya-maya may nagtext sa akin. Si Grace, ang 1^st love ko, pero ano pang kailangan nito sa akin? Pag-open ko ng message nya, ‘hi’ lang ang laman. Delete agad ang ginawa ko. Ewan ko sa kanya. Masaya na ko ngayon kaya di na nya kailangan pang umepal. Nagtext naman si kim, classmate ko at close na close sila ni Anel.

From: kimpot

Kuya… wag mong titigilan si sungit, sasagutin ka din nun. Malapit na. hintayin mo na lang kuya. Basta wag mong sasaktan ang sungit ko ah. Patay ka sakin pag umiyak yun.

                Nang matanggap ko yun, bigla akong sumaya, lalo akong naexcite. Pero maya-maya may tumatawag na sa cellphone ko.

Grace calling…

(haays… ano bang problema nito? Sige na nga sagutin ko na)

Ako: hello?

Grace: *sniff* h-hello… Ry, s-sori…

Ako: t-teka, umiiyak kaba? Bakit ka nagsosorry?

Grace: alam kong masaya kana ngayon… alam kong late na ko, pero gusto kong malaman mong mahal pa din kita.

(anak ng tokwa! Anong pinagsasabi nito.)

Grace: mahal pa din kita ry, please… bumalik kana sa akin. Alam kong mahal mo pa din ako humanap ka lang ng iba para malimutan ako. Ple - -

                Inend ko na ang tawag nya. Ayokong marinig ang mga sasabihin nya. Masakit na naman. Bakit bumalik na naman lahat? Akala ko ok na ko. Masaya na ko diba? Pero nung umamin sya at nadinig kong umiiyak sya, bakit parang nagdadalawang isip na ko? Hindi. Palabas lang nya to. Si Anel ang mahal ko, at awa lang ang nararamdaman ko para kay Grace.

                Nawala na din sa isip ko yung naging pag-uusap namin ni grace. Andito ako ngayon sa tapat ng room nina Anel at kausap sya. Yung mga kolokoy kong kaibigan, may mga kausap din. Hehe. Nakahanap din e. dahil wala na namang klase, nagpunta kami malapit sa room namin. Naupo kami sa may hagdan. Wala na kong masabi kay Anel, wala na kaming mapag-usapan, kaya lang napagtripan ko ang buhok nya. Sinuklay ko yun gamit ang kamay ko. Haaay… ang haba ng buhok nya, ang lambot at ang bango pa. bigla syang tumingin sa akin kaya binitawan ko na ang buhok nya. Iniiwas ko ang tingin ko sa kanya, mukha kasing masusungitan ako nito. Maya-maya dumating si kim at tumabi kay Anel.

Kim: hi sungit! ^_^

Anel: *roll eyes*

Kim: ang sungit talaga. Haha. Baka iwanan ka ni kuya pag lagi kang ganyan.

Anel: yaena.

Kim: ang sungit… teka, nakakaistorbo ata ako. Geh babalik na ko dun. Kuya Ry, ingat sa kasungitan nito. Hahaha

Anel: aba’t - …

                Bago pa sya makasagot, tinakbuhan na sya ni kim. Mukhang may problema to ah. Pano ko ba iko-comfort? Hindi ako magaling sa ganyan. Magsasalita na sana ako, kaya lang bigla syang tumayo at naglakad palayo. Teka napano yun? Hinabol ko naman sya.

Ako: uy anong problema?

Anel: wala naman bakit meron ba?

Ako: e bakit ka umalis dun?

Anel: wala naman. Masama ba?

Ako: *speechless*

                Ang sungit nga. Bakit kaya yun ganun? Wala naman akong ginawa ah. Haays. Ayun naglalakad na sya pabalik ng room nila. Naiwan ako dito sa gitna ng daan na nakatulala. 1^st time nya kong tinarayan. Ang sakit pala kapag iniignore ka ng taong mahal mo. Pero hindi pa din ako susuko. Makalipas ang maghapon na hindi pagpapansinan, akala ko maayos ko to bago ako umuwi, pero hindi ko na sya nakita nung uwian e ang aga aga kong naghihintay sa tapat ng room nila, di ko man lang sya nakitang lumabas ng gate. Tinignan ko ang cp ko at may text nya na hindi sya makakasabay pauwi. Kaya eto ako, for the 1^st time uuwi akong malungkot. Haaays talaga. Tanungin ko na lang sya mamaya pag nakauwi na ako.

Anel: xenxa na tlga knina ah. Badtrip lng ako.  Tas nadamay p kayo ni kim. Sori.

Ako: wala yun. Basta ikaw.

Anel: ano…nga pala yung sa panliligaw mo…

Ako: ano tungkol dun hindi kita pinipilit na sagutin mo ko kaya kong maghintay… please wag mong sasabihin na tumigil ako at layuan ka. Hindi ko kya. Mahal na mahal kita.

Anel: over makareact to! Hindi yun. Oo. Ay ang gulo pala.. basta oo.

Ako: anong oo?

Anel: edi oo. Yung oo. Sinasagot na kita. Hahaha. Ampanget ng sagot ko sa text lang.

Ako: hala! H-hindi ka nagbibiro? Seryoso yan? Sinasagot muna ako? Talagang talaga na yan?

Anel: teka, ayaw mo ata ng oo ko e. binabawi ko na. mukha paba kong nagbibiro? Baliw neto!

Ako: huy walang bawian! YES!! Tayo na ha… ang saya ko… ang saya-saya…

Anel: wag kasaya, magtira ng para bukas. Hahaha.

                After a month of courting, naging kami din. Sobrang saya ko. But then, kasabay ng saya ko ay isang message na nagpagulong muli sa isipan ko.

From: Grace

Ry, please… makipagbalikan kana sa akin. Wag mong gawing panakip-butas si Anel. Alam kong mahal mo pa ako. Please, ibalik natin yung dati. Sori nagkamali ako na makipagbalikan sa ex ko kase sabi nya mahal pa daw ako. Yun pala may gf din syang bukod sa akin. Sorry sa lahat ng ginawa ko, pipilitin kong makabawi sayo. Give me another chance to prove that I really love you.

Ang galing naman nyang tumayming. Pero ano na bang plano ko? Bakit ba kailangang maging magulo ulit? Naaawa ako kay grace, nagdecide ako ng mag-isa, walang hiningian ng advice, kaya eto ako ngayon parang tino-two time ko si Anel. I’m sorry Anel, ikaw talaga ang mahal ko. Pero kase kailangan din ako ni Grace baka kung anong gawin nya pag di ako pumayag sa gusto nya. Sana maintindihan mo Anel.

Masaya ako ng maging kami, nag-effort ako para mapasagot sya. Sigurado akong mahal ko sya. Sya kaya mahal din ako? Andito ako ngayon sa room namin, 1^st day namin ni Anel, pero hindi ako nagpapakita sa kanya unlike ng nanliligaw pa lang ako, halos oras-oras pinupuntahan ko sya. Nilapitan ako nina toper at sinabing nasa labas si Anel. Lumabas agad ako at nakita ko syang nakangiti. Haaays. Ang ngiting yan ang nakapagpalambot sa puso ko. Pero parang iyan din ang dumudurog dito. Ang sakit isipin na kung kailan nakuha mo na ang gusto mo saka magiging kumplikado ang lahat. Nag-uusap naman kami pero hindi tulad ng dati na nakukuha kong magjoke. Sa ngayon parang hindi ko maipakita sa kanya na mahal ko sya, ang masama pa nito, saka ako nagkaganito kung kelan kami na.

Sa 2^nd at 3^rd day namin, ganun pa din ako. Hindi makalapit sa kanya. Hanggang tingin na lang ako. Madalas ko syang nakikita sa labas ng room nila ng nag-iisa, alam kong binibigyan nya ko ng chance na kausapin sya hindi lang ako lumalapit. Tama pa ba tong ginagawa ko? Nang akmang tatayo na ko sa kinauupuan ko, bigla syang umalis at pumasok sa loob. Haaays. Anel, sorry talaga. Sana maintindihan mong magulo ang isip ko.

4^th day na, nilapitan ko na sya, kasi sya na mismo ang umiiwas sa akin. Anel… nasasaktan na ba kita? Pasensya kana, ang duwag ko para sabihin sayo ang totoo. Baka mas lalo kang masaktan. Hindi ko intensyong saktan ka. Sana mapatawad mo ko. Ngayon pa lang humihingi na ko ng tawad.

Ako: s-sorry…

Anel: may problema ka ba? May problema ba tayo? Bakit kaba nagkakaganyan?

Ako: sorry…

Anel: wala ka bang ibang sasabihin kundi sorry? Para saan ba yang sorry mo?

                Hindi na ako makaimik. Nakayuko lang ako habang sinasabi ang ‘sorry’ sa kanya. Natahimik sya. Nadinig kong huminga sya ng malalim saka umalis sa tabi ko at hindi man lang ako nililingon. Paano pa nya ko kakausapin kung ako mismo hindi nya makausap ng maayos? Masama na tong kutob ko. Sana hindi mangyari yung nasa isip ko. Sana lang may lakas ako ng loob para sabihin sa kanya yung ginawa ko.

                5^th day, hindi na nya talaga ako tinitingnan o kinakausap man lang. nakita ko syang kasama ng 3-D , ng mapansin nyang palapit ako bigla syang umalis at nagpunta sa room nila. Malala na to. Mukang magkakatotoo ang kutob ko. After ng time na makita ko syang kasama sina Karen hindi ko na sya ulit nakita. Umiiwas na talaga sya.

                6^th and 7^th day had passed. May nareceived akong text galing sa kanya. 10pm na ng gabi pero bakit gising pa sya? Hindi ko pa binubuksan ang tx nya natatakot ako sa mga sasabihin nya. Maya-maya may tx ulit sya. Wala nga pala akong load. Paano na yan?

From: Anel

Hey! Long time no tx. Long time no talk din tayo ah. Ano bang problema talaga? Natatanga na ko kakaisip kung anong ginawa ko sayo para magkaganyan ka. Sana man lang sinasabi mo sa akin pag may problema ka. Baka makatulong ako. Nahihirapan ka na ba?

(              Hindi… hinding hindi ako mahihirapan basta para sayo Anel.         )

From: Anel

Nagdecide na ko. Salamat sa lahat ah. Naenjoy ko nmn. Sana pala hindi muna kita sinagot. Sana nagpaligaw n lng ako ng matagal. Sna ginamit ko muna yung utak ko nuh? Mahal naman kita e, ewan ko lang ikaw. Geh bye na. binabawi ko na ang oo ko.

                Hindi ko napigilan ang sarili ko, naiyak ako bigla ng sinabi nya yun. Ngayon nagsisisi sya na sinagot nya ko. Bakit ba kasi ang gago ko? Girlfriend ko nga pala sya pero parang hindi ko naparamdam sa kanya. Bukas. Tama bukas, babawi ako. Magsosorry ako sa kanya. At babawian ko si grace.

                Nagdecide na naman ako ng padalos-dalos. Pero eto ang alam kong tama nung mga oras na yun. Nasa room namin ang klase nila Anel, pero wala namang teacher kaya pumasok sa loob si toper. Sa unahan nakaupo si Anel at wala syang katabi. Kinausap sya ni toper at sinabing magsosorry ako. May-maya lumabas si toper, ako naman ang papasok sa loob. Huminga muna ko ng malalim. Nasa tapat na ko ng pinto, napatingin ang buong klase nila sa akin. Uurong pa sana ako kaso tinulak na ko ni toper. Umupo ako sa bakanteng upuan sa loob, may sinusulat sya, pero tumalikod sya sa akin. May isang upuan sa pagitan namin.

Ako: uy… sorry…

( di sya sumasagot)

Ako: anel, sorry na oh. Di na ko uulit. Please. Bati na tayo. Sorry na talaga.

(umayos sya ng upo pero hindi humarap sa akin at ang seryoso nya)

Anel: sige pinapatawad na kita, pero hindi ibig sabihin nun na tayo na ulit.

Ako: e ano pa gusto mong gawin ko para bumalik ulit tayo sa dati?

Anel: simple lang. ibalik mo yung dating ikaw. Yung nakikipagbiruan sa mga kaibigan. Yung unang Ry na nakilala ko.

Ako: sige, ibabalik ko sya. Pangako babalik ako sa dati. Salamat kasi pinatawad mo na ako. Salamat talaga.

Hindi na ko nagsayang ng oras pa. Lumabas ako ng room nila at inakbayan ang mga bestfriend ko. Tuwang tuwa din sila kasi napatawad ako ni Anel. Sobrang bait nya talaga. And this time, babalik na ko. Babalik ang dating ako.

Malapit ng maglabasan ang lahat, dumadami ang tao sa gym at malayo pa lang nakita ko na si Anel, nakangiti sya sa amin kasama ko ang mga kaklase ko. After ilang minutes, bumalik sya sa room namin at may kinuha. This time, ng pababa na sya kausap ko naman si Grace, napansin kong napatingin sya sa amin, ngingiti na sana ako kaso bigla syang umiwas. Naku! Patay! Mali nga pala ang ginagawa ko. Dapat hindi ko kasama si Grace. Iniwan ko na si Grace doon at nagpunta naman malapit sa room nina Anel. Hinihintay ko na si Anel ngayon sabay kaming uuwi. Maya-maya may humatak na sa akin palabas ng school. Si Grace, sinabayan nya ko, at nakahawak pa din sya sa wrist ko. Napatingin ako sa room nila Anel, nakita ko sya pero mukhang lampasan ang tingin nya sa amin kase wala syang reaksyon. Hinayaan ko lang si Grace sa ginagawa at gusto nya. Basta aaminin ko sa kanya na wala na lang sya sa akin. Oo mahal ko pa sya pero bilang kapatid na lang. Bago pa kami maghiwalay ng dadaanan ni Grace kinausap ko na sya.

Ako: ahmm, grace… ano kase… wag muna ituloy ‘to.

Grace: ha? Pero…

Ako: ayoko na. hindi na naman kita mahal. Wag mo ng ipagpilitan ang sarili mo sa taong hindi ka naman mahal. Kaya please lang oh. Magulo na e, ayoko ng manakit. Ayokong masaktan ka.

Grace: ayaw mo kong masaktan? Oh ginagawa mo to dahil kay Anel? Ano pa bang kulang? Ano pa? sabihin mo.

Ako: wala ng kulang grace. Ayoko na. please.sorry sa ginawa ko pero ito ang alam kong tama at dapat.

                After ng usapan na yon, tinalikuran ko na sya at naglakad ako palayo. Umiiyak sya nung iniwan ko dun. Bakit ngayon lang sya nagkaganyan kung kailang may mahal na kong iba. Kung nung una pa lang narealize na nya yun, siguro kami pa din hanggang ngayon. Pero hindi e. huli na ang lahat, awa na lang ang maisusukli ko sa pagmamahal nya.

                Dumating ang buwan ng November, pati ang Induction Ball. Hindi naman sya required pero invited ang lahat ng estudyante mula 1^st – 4^th year. Formal daw dapat ang suot. Nagpunta ako at sumama sa mga tropa ko. Hinanap ko si Anel. Pinagtanong ko pa sya sa mga kaklase niya, kaya lang hindi naman daw nila nakikita o nakakasama. Naglibot-libot muna ako sa gym, kung saan-saan ako sumisiksik dahil sa dami ng tao. Napatigil ako bigla at natulala sa nakita. Kasama nya mga barkada nya sa klase nila. Ngayon ko lang sya nakitang nakadress. Ang simple pa din nya, may make-up nga sya pero light lang, nakababa lang ang buhok nya at nakikita kong nakangiti sya. Malapit na sya sa kinatatayuan ko, sa halip na lapitan ko sya, mas pinili kong magtago. Hindi ko kayang masira ang gabi nya ng dahil sa akin. Alam kong galit pa din sya sa ginawa ko. Hindi pa ako nakakapag-explain sa kanya. Makita ko lang syang nakangiti ok na ako. Bumalik na ako sa mga kaklase ko. Naghanap kami ng magandang mapupwestuhan.

                Habang lumalalim ang gabi, gumaganda ang kanta. Love songs ang mga tugtog. Saying hindi ko man lang sya malapitan. Tinutulak ako ni Toper papunta kay Anel kaso natataakot akong mapahiya kapag hindi sya nakipagsayaw sa akin. Maya-maya nakita ko na sya sa dancefloor kasama si Niky, isa sa mga kaklase nyang lalaki. Si Niky ang 1^st dance nya. Nakangiti sila habang nag-uusap. Aaminin ko, naiinggit ako ng sobra. Naiisip ko,  kung ako ba ang kasayaw nya, ganyan din katotoo ang ngiting matatanggap ko sa kanya? Haays… nahihirapan akong makitang masaya sya sa piling ng iba though alam ko naming walang namamagitan sa kanila ase kapatid ang turing ni Anel kay Niky, pero iba pa din e. nagseselos ako. Parang sasabog na ang puso ko. Ang sakit na.

                2^nd dance naman nya si Arvin. Nakita kong naging seryoso ang mukha ni anel. Kinutuban ako na parang ako ang topic nila. Tuloy lang ang salita ni Arvin, habang si Anel ay hindi makatingin dito. Kita ko sa mukha nya na nahihirapan na syang itago ang sakit. Napapakagat sya sa lower lip nya para siguro pigilan ang pagtulo ng luha nya. Patapos na ang kanta, at nakita kong yumuko sya. Nakatingin sa kanya si Arvin, tapos tinap ang likod nya at niyaya ng maupo. Umiiyak ba sya? Pero bakit? Kung ako yung naging topic, bakit nya ko iiyakan? Ganon ko ba sya nasaktan? I’m really sorry Anel. Hindi ko na tinapos ang program kaya umalis na ako. Hindi ko na matagalan ang sakit. Nagselos ako nung kasayaw nya si Niky, nasaktan naman ako ng sobra ng makita kong malungkot at umiiyak sya.

                Nang makarating ako sa bahay, dumiretso ako sa kwarto ko at di ko namalayan ang pagtulo ng luha ko. Sobrang hirap. Mas masakit makitang nasasaktan ang mahal mo. Di bale ng ako ang masaktan at mahirapan wag lang sya. Hindi ako deserving para sa kanya. Napakawalang-kwenta ko. Hindi ko man lag sya naprotektahan.

                Mabilis na lumipas ang mga araw, pero hindi pa din ako nakakamove on. Hindi ko sya maalis sa puso’t isipan ko. Hindi ko sya kayang kalimutan.

 Can I still love you secretly?

                Hindi ako makausap ng matino ng mga kaibigan ko. Kung kaya sila na ang gumawa ng paraan para makausap nila si Anel at malaman ang side nya. Hindi ko kase nasabi sa kanila na break na kami. Hindi naman ako kalayuan sa pwesto nina anel at Karen. Lumapit sa kanila sina toper at magic. Nadidinig ko kahit papano ang pinag-uusapan nila.

Toper: pardz! Kamusta kana? Di kana napasyal sa room eh.

Anel: busy e. sory naman nuh. ^_^

Karen: girls talk to, lumayas nga kayo jan.

Toper: Karen naman e. edi sasali kami ni Magic. Pwede naman yun e. kunwari babae din kami. Haha

Karen: cge na nga. Upo na kayo.

Magic: anel, ano bang meron sa inyo ni papa? Hindi na kayo masyadong nag-uusap ah. Magkaaway kayo?

Anel: haha. Hindi noh. Bakit naman kami mag-aaway? ^_^

Toper: ang plastic mong ngumiti wag ka ngang gumanyan. Yung seryoso nga. Ano ba talagang meron? Hindi namin makausap ng ayos yun e. daig pang may sapi.

Anel: edi sa kanya na lang kayo magtanong. Di ko din naman alam kung anong meron at kung bakit sya nagkakaganyan e.

Toper: ano ba yan! Pagbubuhulin ko kayo e. pareho kayo ng sinasabing hindi alam kung anong nangyayari.

Anel: talaga lang ha. Tss.

Magic: ang taray ha. Ikaw Karen may alam kaba dito? Share naman.

Karen: break na sila. Ano bayan! Bakit di nyo alam. Hay naku.

Toper & Magic: ANOOO??

Anel: ay kelangan sabay talaga? Hahaha… kailangan ulitin pa ulit?

Toper: pardz, kelan pa? bakit? anong dahilan? Paano? ang bilis naman e.

Anel: simple lang… hindi ko sya maintindihan kaya nakipagbreak ako. Para na kong tanga na naghihintay na kausapin nya. Kung hindi pa ako iiwas hindi sya lalapit para kausapin ako. Tinatanong ko kung anong problema pero sorry lang ang sinasabi nya. Bakit naman daw kase sinosolo, pwede namang ishare kung may problema. Maiintindihan ko naman e. pero ano pang magagawa ko kung ayaw talaga nyang sabihin diba? Napapgod din naman akong magpakatanga at maghintay kung kalian sya gagawa ng move. Buti pa nung nanliligaw sya, lahat ginagawa nya, kinakapalan na nga nya ang mukha para lng makalapit sa akin, pero bakit ngayon hindi nya na magawa? Kung kelan naging kami saka sya nagkakaganyan, parang sya mismo ang lumalayo. Sige nga, sino ang mali sa amin? Haays. Geh alis na ko.

                Iniwan nya yung tatlo. Natahimik lang sila. Samantalang ako, hindi makagalaw sa kinatatayuan ko dahil sa mga narinig ko sa kanya. Pinapipili nya kung sino sa amin ang mali, ako ang mali. Ako ang may kasalanan ng lahat. Ako ang dapat sisihin. Nasaktan ko pala talaga sya. Naiinis ako sa sarili ko. Bakit sa dinami-dami ng pwedeng masaktan... sya pa ang napili ko?

                Nang mga sumunod na araw, sinusubukan ko syang tawagan at itext. Pero hindi nya sinasagot. Gusto ko ng magpaliwanag sa kanya. Hindi ko na kayang iwasan sya. Sa school naman iniiwasan nya ako. Kahit iexcuse ko sya sa mga kaibigan nya hindi nya ko pinapansin. Hindi ko na alam kung ano pa ang gagawin. Hanggang isang araw nagtext sa akin si kim.

From: Kim

Kuya, sabi ko sayo wag mong papaiyakin si sungit. Bakit mo ginawa yun? Di mo ba alam na mahal kana nun? Saka eto p nga pala, galit sya sa ating dalawa. Galit sya sa akin kase binigyan kita ng hint na sasagutin kana nya. At galit sya  sayo kase nalaman nya sa mga kaibigan nya na nagkabalikan kayo ni Grace habang kayo din ni sungit. Ano bang nangyayare sayo at ginawa mo yun? Nakakainis ka.

From: Kim

Alam mo ba, nagkukwento sya kay ate mariel. Tuwang tuwa sya na magkakabf na sya. Ayaw kana nyang pahirapan kaya sinagot ka nya agad. Tapos ng malaman nyang kayo na ulit ni Grace, sobrang nasasaktan sya. Bakit mo daw sya ginawang panakip-butas? Kuya naman akala ko ba may usapan na tayo. Bakit ganun ang ginawa mo kay sungit? Alam mong special sya sa amin ni ate kahit di namin sya kadugo tinuturing namin syang kapatid. Ayusin mo nga ang buhay mo bago ka bumalik kay sungit.

                Tinamaan ako sa mga sinabi ni kim. Tama sya. Kailangan ko munang ayusin ang buhay ko bago bumalik kay Anel. Hihintayin ko na lang na mawala ang galit nya sa akin. Kahit mahirap kailangan kong gawin ‘to. Kailangan kong magtiis na hindi nya pinapansin, kinakausap, at parang walang Ry na nag-eexist sa mundo. Para sa kanya kakayanin ko ‘to. Papatunayan ko sa kanya at sa lahat na kaya kong magbago, na mali ang iniisip nila tungkol sa akin, at paninindigan ko kung anuman ang sinabi ko. Maghihintay ako sa ayaw at sa gusto ni Anel. Wala akong pakialam kung may mapapala ba ko sa huli o wala. Basta gagawin ko ‘to ng bukal sa kalooban ko.

                Ilang buwan na ang nakalipas mula ng mangyari yun. Sa araw-araw ng aking buhay, pilit kong kinakaya ang lahat. No choice naman ako kundi ganito ang gawin e. hindi ko alam kung kinalimutan na nya ako. Hindi ko alam kung ano  na ang nangyayari sa kanya. Hindi ako makapagtanong sa mga kaibigan nya dahil alam kong galit sila sa ginawa ko. Minsan gusting gusto ko syang tanungin kung mahal pa ba nya ko, pero hindi ko magawa, natatakot ako sa isasagot nya. Mula ng maghiwalay kami pakiramdam ko nagalit sa akin ang mundo, though hindi naman ako pinababayaan ng tropa ko lalo na ng dalawa kong bestfriends, nakasurvive naman ako. Isang napaka-special na tao ang nasaktan ko, ang ginago at niloko ko. May kwenta pa ba ko ngayon?

                Two days before our graduation, puro practice lang kami ngayon, yung pag-march, seating arrangement, at graduation song na paulit-ulit naming kinakanta. Habang nagma-march papunta, kaunahan ang section nila, nakapila lang lahat, at ako? Eto sa kinatatayuan ko, lumilipad ang utak. Nasa stage na sya, nakita ko syang nakangiti, humarap sya sa amin at nagbow. Haaays. Ang ngiting yun ang mamimiss ko. Malapit na kaming gumraduate pero ganito pa din kami. Mukhang aalis ako ng school na to ng mabigat ang loob. Nawawalan na ko ng pag-asang muli nya kong papansinin. Hindi ko namalayan na nasa stage na din pala ako, hindi ko makuhang ngumiti dahil hanggang ngayon nasasaktan pa din ako at sinisisi ang sarili. Nakayuko lang ako hanggang sa makababa at makaupo sa assigned seat namin. Tinapik naman ni Magic at Toper ang balikat ko, napahinga na lang ako ng malalim. Ang lungkot… sobrang lungkot ng nararamdaman ko… hindi ko to naramdaman kay grace nung kami ang maghiwalay. Ganun nga siguro kalakas ang impact ni anel sa akin na hanggang ngayon hindi pa din ako makalimot sa ginawa kong kalokohan. After ng practice, naglakad-lakad muna ako. Inaalala ko ang mga masasayang bagay na nangyari sa akin sa apat na taong pananatili sa school. Naaalala ko ang mga panahong hindi ko pa sya kilala, malimit magkrus ang landas namin pero hindi kami nagpapansinan, nagkakatinginan pero wala lang, hanggang sa makilala ko sya, naging kaibigan, nagustuhan, nag-effort sa panliligaw, nabobo pa nga ko kasi ang talino ng nililigawan ko, nakakahiya kapag nagkamali ako, pero isinantabi ko lahat ng ‘yon para mapakitang mahal ko sya. Ang dami kong mamimiss sa pag-alis ko dito.  Sana kaya kong ibalik ang nakaraan para naitama ko man lang kahit papano yung mga nagawa kong mali. Dalawang araw ko na lang syang makikita pag tapos non hindi ko na alam kung kalian ulit magkukrus ang landas namin. Halos nalibot ko na ang buong school namin, pabalik na ko sa room ng bigla ko syang nakita. Malapit na sya sa akin, at hindi ko alam kung anong gagawin ko, natataranta ako pero hindi ko dapat ipakita sa kanya. Gusto kong umiwas pero tuloy pa din sa paglalakad ang mga paa ko. Napatingin sya sa akin at biglang… ngumiti… yung totoong ngiti… nginitian ako ni Anel… nginitian nya ako… ngumiti sya… natigilan ako at hindi makapaniwala sa nakita, kung panaginip man ‘to wag na muna nila akong gisingin. Pero hindi e, totoo talaga to. Ngumiti sya as in ganito:  ^____^ hindi ko maipaliwanag kung gaano ako kasaya sa ginawa nya. Pinatatawad na kaya nya ako? Sana hindi ako nagkakamali ng hinala… sana nga…

                Pagkauwi sa bahay, tinext ko sya agad. Gusto ko syang makausap kahit sa text man lang. Gusto kong linawin lahat ng mga nangyari dati. Gusto kong magsimula ulit kami. Gusto kong sabihin sa kanya na mahal ko pa din sya. Gustong gusto kong magkaayos kami at bumalik sa dati, kahit hanggang kaibigan lang ok na sa ‘kin iyon. Sa sobrang saya na nararamdaman ko, hindi ko mapigilan ang luha ko. Ang bading man tingnan kasi umiiyak ako pero wala akong pakialam. Masaya lang talaga ako.

Ako: totoo ba yung kanina? Ang ibig kog sabihin, yung ngiti mo…

Anel: ah yun ba? Oo, totoo yun. Hehe. Hindi ba kapani-paniwala?

Ako: ibig bang sabihin non, pinapatawad mo na ako?

Anel: ano ka ba! Matagal na kitang napatawad noh. Kanina lang ako nagkalakas ng loob ngumiti sa ‘yo. Para kaseng wala kang balak maging maayos ang lahat bago tayo gumraduate. Hmp!

Ako: matagal na kitang gusting makausap, pero hindi ko magawa, natatakot ako baka di mo ko mapatawad, nahihiya ako sa ginawa ko sa ‘yo. Sobrang pinagsisisihan kong lahat yun.

Anel: ok na yun sa akin. Kainis to! Lage ng nahihiya. Wala namang kahiya-hiya sa akin ah. So, baka naman pwede mo ng ipaliwanag sa akin yung mga nangyari dati, linawin mo sa akin para malinis na yung pangalan mo. Hindi naman siguro pupwedeng forever kang masama sa paningin ko at ng ibang tao, alam ko namang hindi ka ganon at may valid reason ka kung bakit mo nagawa ‘yon...

                At ayun nga, sinabi kong lahat sa kanya. Nakakatawang isipin na ang daming panahon ang sinayang ko para lang pagsisihan yun e ang tagal na pala nya kong napatawad. Hindi sya nagalit sa akin, dun daw sya nagalit sa ginawa ko. Binigyan pa nya ako ng advice dahil sa mga pagkakamaling nagawa ko sa kanya.

From: Anel

Ry, hindi masamang manakit ng kapwa kung totoo yung sasabihin mo. Mas nakakakonsensya kung nakikita mo syang masaya na puro naman kasinungalingan ang alam nya. Kung gaganti ka sa kamalian ng isang tao, gantihan mo sya ng magaganda at mabubuting bagay. Sabi nga nila, kung binato ka ng bato, batuhin mo naman ng tinapay. Kung nasaktan ka sa mga ginawa nya, wag mong gantihan sa paraang masasaktan din sya. Kasi kung gagantihan mo din sya ng bato, magkakasakitan lang kayo at mahihirapang magkaayos.

                Sobrang napaisip ako sa sinabi nya. Hindi ko akalaing ganito sya kabait. Hindi ko akalaing ang babaeng sinaktan ko ay may ganitong ugali. Kung nung una pa lang naging aware na ko na maiintindihan nya yung explanation ko, kung sana hindi ako pinanghinaan ng loob noon, kung hindi ako nagpatalo sa lungkot at konsensya ko noon, kung nagawan ko lang ng paraan lahat noon di sana matagal na kaming nagkaayos. nakakahiya mang isipin, sya pa ang talaga ang gumawa ng paraan para magkaayos kami ulit. Ako yung nagkamali pero sya ang umayos. Nanliliit ako sa ginawa nya. Bakit nga ba hindi ko ginamit ang utak ko noon? Pero di bale babawi ako sa kabutihang ginawa nya. Sa susunod hindi ko hahayaang mangyari ito ulit. Sobra-sobra akong nagpapasalamat sa kanya.

                Nakatapos kami ng highschool. Masaya kaming naghiwa-hiwalay. Hanggang sa lumipas ang isang taon. Halos isang taon kaming nawalan ng komunikasyon pero hindi nabago ang feelings ko sa kanya. Mahal ko pa din sya. Nakikibalita na lang ako sa kanyang pinsan at mga kaibigan. Bakasyon nila nung makuha ko sa isang kaibigan ang bago nyang number. Halos araw-araw ko syang tinetext ng ‘HEI’, nagbabakasakaling makukulitan sya at rereplyan ako. At dumating yung time na muli kaming naging close. Kapag nagpapaalam syang wala na syang load, niloloadan ko sya, kahit na minsan kapag ginagawa ko yun e nagagalit na sya. Masaya ako sa ginagawa ko, masaya akong katext sya kahit simple lang ang usapan at minsan wala ng kakwenta-kwenta. Tinanong ko sya kung may bf sya, sinabi nya na may mga naging bf sya pero sa text lang, hindi pangmatagalan, at sunod nyang sinabi, after graduation pa sya pwedeng magbf yung totoong boyfriend na magiging legal sila. At dahil don sinabi ko sa kanya na willing akong hintayin sya, bahala na kung may mapala ako o wala basta mananatili pa din ako sa tabi nya. Habang tumatagal, nararamdaman kong may pag-asang maging kami ulit, pero ayokong linawin yun sa kanya kasi baka ganun lang din sya sa mga kaibigan nya. At sinabi ko sa sarili ko a after graduation nya, saka ko pa lang sya kukulitin. Sa ngayon handa akong suportahan sya sa kung saan sya masaya. Ayokong maging hadlang sa mga pangarap nya at ng mga magulang nya.

From: Anel

Wag mong ifocus ang sarili mo sa akin. Kung may mahanap kang iba, sabihin mo lang sa akin. Sakaling mainlove ka sa iba, magiging ok lang sa akin. Ayokong umasa ka sa wala. Hindi ko alam kung after grad ay may feelings na ako sayo. Ayokong paasahin ka, ayokong masayang yung panahon na iginugugol mo sa akin gayong may nakalaan naman pala sa yong iba at mas karapat dapat kesa sakin. Basta magsabi ka lang sa akin para aware ako.

                Sa sinabi nyang yan, sinubukan kong maghanap ng iba. Hindi ako nabigo, nakahanap ako ng isang babaeng susubukan kong mahalin. Hindi ko muna ipinaalam kay anel, kasi hindi ko alam kung paano sasabihin sa kanya, nahihiya ako. Hindi ko na talaga matatanggal ang hiyang to sa sarili ko. Sinubukan kong mahalin yung babae, pero sa tuwing makakasama ko sya, mukha ni anel ang nakikita ko, si anel ang naiisip ko, si anel padin ang mahal ko. Tumagal kami ng isang buwan nung babae. Nakarating na din kay anel na may gf ako at…

Anel: congrats! May gf kana pala. Di mo man lang sinabi sa akin. Diba may usapan na tayo na sasabihin mo sa akin, hindi aman ako magagalit e. pero bakit hindi mo ginawa? Ano nahihiya kana naman? Ano ba naman Ry! Hanggang kelan ka magpapatalo sa hiyang yan. Ako ba di mo naisip nab aka nahihiya din sayo? Mas nahihiya ako sayo, lalo na pag nalalaman kong nahihiya ka sa akin. Ayokong magbago yug smahan natin kaya pilit kong kinakapalan ang mukha ko.

Ako: sori anel. Hindi ko nasabi. Sori talaga. Naunahan na naman ako ng hiya. Pasensya na.

Anel: haays. Ano pa nga bang magagawa ko… masyado akong naging OA. Sige na, basta ingatan mo yang babae ha. Wag mong sasaktan yan. Wag kang pasaway sa kanya. Wag mong gagawin sa kanya yung ginawa o sa akin. Alam kong nagbago ka na at sana hindi mo na gawin yun kahit kanino. Kung saan ka masaya, masaya na din ako.

Ako: anel naman e.

Anel: e mahal mo?

Ako: tinatanong pa bay an?

Anel: itatanong ko ba kung alam ko? Sagutin mo na lang. wag ka ngang baliw! Umayos ka nga!

                Hindi ko masabi kay anel na sya ang mahal ko, na kahit anong gawin kong paglimot sa feelings ko sa kanya e hindi ko magawa, na kahit ibang babae na ang kasama ko sya padin ang nakikita ko, na kahit pagbali-baligtarin pa ang mundo sa kanya pa din ako bumabalik. Isang araw, kusa nya kong tinext. Parang may mabigat syang tinatago sa kalooban nya.

Anel: haaays… I miss him.

Ako: sino? yung special someone mo?

Anel: oo. Kaso wala na sya e.

Ako: kilala ko ba sya?

Anel: oo, kilalang kilala mo.

Ako: hndi naman sa ano, pwede ko bang hulaan yan?

Anel: cge, ok lng.

Ako: ako ba yan?

Anel: HUWOW! You’ve got the jackpot1 ang galling nahulaan mo. Haha. Ano ba yan! Nabuking na ko. Pasensya na ha. Di ko na kase maitago e. ngayon ko lang narealize.pero don’t worry hindi ako manggugulo sa inyo. Promise. Hindi na kita itetext, ayokong magdalawang isip ka. Hehehe. Isipin mo na lang wala akong sinabi sayo. Geh bye bye. Ingats na lang lagi. Wag pababayaan yung girl ha.

                Ako? Naiwang speechless. Ano ba naming pumasok sa utak ng babaeng ‘to? Aamin sya na special daw ako tapos biglang magpapaalam na hindi na ko itetext. Nung matauhan ako sa mga sinabi nya, kinulit ko sya ng kinulit. Pinipilit ko syang itext ako. Araw gabi tinetext ko sya, halos araw-araw, pero ni isa sa mga yun wala syang nireplyan. Ang lungkot ko na naman. Iniisip ko kung saan nya yun nalaman, ni walang nkakaalam sa mga kaibigan namin na may gf ako. At dahil sa naiwan na naman ako, pinilit kong kalimutan ang mga nangyari. Nagfocus ako sa gf ko. Napapamahal na ako sa kanya, pero as friend pa lang. nakikita ko na ang worth nya bilang gf ko, sweet sya, maganda, mabait, madaling mahalin, karamay ko kapag malungkot ako, gumagala pa nga kami kasama mga kaibigan nya, all in all masaya syang kasama. Nabawasan ang lungkot ko, nabawasan ang pag-iisip ko kay anel, pero walang pagbabago sa feelings ko para sa kanya.

                Isang umaga pag gising ko, nagpapaalam na ang gf ko. Nakikipaghiwalay na sya. Sinabi nyang wala sa akin ang problema kundi nasa kanya, hindi daw sya karapat dapat na maging gf ko, may nakalaan daw sa aking mas angat sa kanya. Nabigla ako. Kung kalian pinag-aaralan ko ng magmahal ng iba saka naman ako iniiwan. Hindi na ako nagdalawang isip pang itext si Anel.

Ako: anel, pwede ka bang mahiram saglit?

Anel: ha? Hiramin? Anong ibig mong sabihin? Saan mo ko dadalhin ha?

Ako: thanks nagreply ka. Kailangan ko lang ng karamay.

Anel: bakit? Anong nangyari? Sabihin mo sa akin baka matulungan kita.

Ako: break na kami. Hindi nya sinabi ang reason kung bakit sabi lang nya may nakalaan daw saken na mas mapapasaya ako. Bakit ganon?

Anel: ano ba yan! Pengeng number nya gusto kong malaman yung side nya.

Ako: hindi anel, wag na. wag na lang natin syang pilitin. Hayaan na lang natin sya sa desisyon nya.

Anel: pero pano ka? Sisipain kita jan e. hindi ko kayo pipiliting magkaayos noh, aalamin ko lang yung side nya.

Ako: ok na ko. Basta damayan mo muna ko. Haays. Thanks ha. Akala ko hindi mo pa din ako rereplyan e.

Anel: e loko ka pala e! Kakagising ko lng tapos mababasa kong ganun ang text mo, sinong hindi mapapareply dun. Kinabahan pa ako akala ko nasa labas ka ng bahay namin.

Ako: effective pala. Buti na lang yun ang pumasok sa utak ko. Hahaha.

Anel: kabaliwan mo! Ano ok kana? Tumatawa kana e.

Ako: oo ok na ako. Salamat talaga ha.

                Mula nung mangyari yun, hindi na ako naghanap pa ng iba. Hindi ko pala talaga sya kayang palitan. Naging maayos ang sumunod na isang taon ng pagiging magkaibigan namin. Kuntento ako sa kung anong meron sa amin ngayon. Ayoko muna syang pangunahan, ayokong buksan yung topic tungkol sa panliligaw at paghihintay ko, ayokong magulo ang isipan nya ng dahil sa akin. Ang gusto ko lang ngayon ay makita syang masaya at makapagtapos ng pag-aaral nya. Nakakahiya mang sabihin, hindi na ako nag-aral ng college, kasi mas gusto kong magtrabaho na agad para makatulong sa magulang ko.

                Masaya ang mga lumipas na araw ng bakasyon nila, nagpunta pa nga siya sa amin kasama ang ibang mga kaibigan, nakakasabay ko din sya minsan pag umuuwi ako. One time, nagkasabay kami, nagkatabi sa jeep, at habang nasa byahe napansin kong antok na antok sya. Hindi ko naman masabing “anel sandal ka sa balikat ko para makatulog ka ng maayos” syempre, ayaw nya ng chismis kaya hindi ko ginawa yun. Maya-maya lang, naramdaman kong nakasandal na sya sa balikat ko. Napatingin na lang ako sa kanya at napahinga ng malalim. Ang cute nya pag tulog, para syang batang napagod masyado sa paglalaro, kase halata sa mukha nya ang pagod. Hindi ko maintindihan kung ano tong nararamdaman, masyado akong kabado sa tuwing nakakasama sya, masyado akong natitigilan kaya eto ako hindi makagalaw ng ayos, parang pigil pa nga ang hinga ko kase baka mamaya bigla syang magising. At ayan na nga, nagising na sya, inangat nya ang ulo nya’t tumingin sa akin, ngumiti sya sa akin at ngumiti naman ako sa kanya. Nag-uusap kami tapos nagtatawanan, yung nga lang masyadong masaya tong katabi ko at tawa ng tawa, mapapagkamalan tong baliw kung hindi ako kasama e. Ang laki ng pinagbago nya mula ng makagraduate kami ng highschool, ang dami na nyang kwento ngayon, madaldal na sya at ang lakas pang mang-asar ha. Wala syang ibang ginawa nung magkausap kami kundi barahin ako lagi. Pero kahit ganon, masayang masaya pa din ako. Kahit isang oras lang kaming nagkasama nun, tine-treasure ko ang time at moment na yun. Bihira man kaming mag-usap kase maya-maya makikita ko na lang syang natutulog ulit, ok lang, ang mahalaga kasama ko sya. Kontento ako na kasama sya, nakausap kahit saglit, nakita syang ngumiti, at napakinggan ang tawa nya.

                Dumating din ang time na nainlove sya. Oo nainlove si anel, pero hindi sa akin. Nahulog ang loob nya sa iba. Masakit kasi bigo na naman ako. Naunahan na naman ako. Pero ano bang magagawa ko, hinihintay ko yung time na makagraduate sya bago ako kumilos. Hindi ko alam kung magsisisi ako na naghintay pa ko. Pero sumagi sa isip ko yung sinabi kong “maghihintay ako, may mapala man ako o wala”. Sobra syang nagsosorry sa akin. Alam nya na nasaktan ako. Alam nya na sa huli umaasa akong magkakabalikan kami. Nainis pa ako sa kanya at sinabing kasinungalingan lang siguro lahat ng sinabi nya dati lalo na yung ‘special’ daw ako sa kanya. Pero nung sinabi nyang hindi naman daw nya sinasadyang mahulog ulit dun sa lalaki, tinanggap ko ang pagkatalo ko. Nararamdaman kong nahirapan syang magsabi ng totoo at naguguluhan sya. Naalala ko yung sinabi nyang ‘pag binato ka ng bato, batuhin mo naman ng tinapay’.

“pasensya na kung nainis ako sayo kanina. Nagulat lang ako sa sinabi mo. Hindi naman ako galit at hindi ko kayang magalit sa ginawa mo. Nagmahal ka lang naman e. alam kong hindi mapipigilan at hindi matuturuan ang puso. Kaya naiintindihan kita. Wag mo kong alalahanin. Kung saan ka masaya, magiging masaya na din ako. Ayokong makitang nahihirapan ka. Hindi kita papipiliin sa amin. Basta gusto kong tandaan mong kahit anong mangyari, andito pa din ako. Anytime, pwede mo kong lapitan. Ganyan naman talaga pag mahal mo ang isang tao, tatanggapin mo na lang kung saan sya masaya, kahit masakit para sayo, basta kasiyahan nya ibibigay mo.”

“gusto kong maging masaya ka sa kanya. Hindi ko kayo guguluhin. Favor ko lang, sabihin mo sa kanya na wag kang sasaktan, kasi iilan na lang ang babeng katulad mo. Bihirang bihirang makakita ng kagaya mo, kaya sana ingatan ka nya tulad ng pag-iingat ko sa ‘yo. Tandaan mo din, kahit ganyan yung ginawa mo, walang nagbago sa nararadaman ko para sayo. Mahal padin kita at hindi ko na mababago yun. Kaya kung masasaktan ka ng dahil sa kanya, tingin ka lang sa likod mo, andun lang ako, hinihintay ka. Hindi mo kailangang magdalawang-isip sa paglapit sa akin, kahit kaibigan lang ako sayo, mananatili pa din ako sayo. Hindi ko maipapangako pero sinusubukan kong gawin.”

                God has a reason why those things happened to me. Simula ng makilala ko si Anel, madaming nabago sa pagkatao ko, marami akong natutunan, marami akong natuklasan sa sarili ko pagdating sa LOVE, mas lalo kong nakilala ang sarili ko at may posibilidad pa nga na may matuklasan ako. Sa ngayon, ang kailangan ko lang gawin ay patuloy syang mahalin, hintayin na mapansin ulit, at maging handa kung anuman ang mga maari pang mangyari.

I know that when you love someone, you are willing to do everything just to make her happy. Love is an unexplainable and unbelievable feeling for someone. Love is sacrifice if you always think of her happiness. Love is a confusing matter if you always want to be fair. No one knows who the right person for us is, we, in ourselves are the one who will prove that we are the right person she was searching for. Love is contentment. Love is accepting your love one as a whole no more any less. And above all super powers, love is the most powerful because God is love.